Ogrzewanie czym jest i kiedy zostało wynalezione

Czy można wyobrazić sobie dziś jakikolwiek budynek bez systemu ogrzewania, zwłaszcza w strefie klimatycznej, w jakiej znajduje się Polska? Odpowiedź nasuwa się niemal automatycznie: nie. Czym jest zatem ogrzewanie i kiedy powstało?

            Jak podaje encyklopedia Britannica, ogrzewanie to proces oraz system prowadzący do podniesienia temperatury w pomieszczeniu w celu zapewnienia komfortu osobom, które w nim przebywają. Nie jest to jednak jedyna funkcja ogrzewania: jego zadaniem jest także utrzymanie właściwej struktury budynku, systemu elektrycznego itd. Często zdarza się, że właściciele nieruchomości, która nie jest zamieszkała zapominają, iż pozorne oszczędności związane z rezygnacją z ogrzewania jej mogą skończyć się dla budynku tragicznie, a w konsekwencji spowodować niemal całkowitą utratę jego wartości. Częściej zdarza się jednak, że budynki się niedogrzewane zaczynają się procesy gnilne, których powstrzymanie jest niezwykle trudne. Ogrzewanie jest więc nie tylko koniecznym dla człowieka czynnikiem zapewnienia mu komfortu, lecz także środkiem zachowywania trwałości nieruchomości.

            Pierwotnie sposobem ogrzewania domu było ognisko palone w jego wnętrzu, co sprzyjało wybuchom pożarów, które stanowiły zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi. Poza Grekami i Rzymianami, wszystkie starożytne kultury korzystały z lasu, jako naturalnego źródła pozyskiwania paliwa: drzewa. Chiny i Japonia stosowały także węgiel drzewny emitujący mniej nieprzyjaznego dla człowieka dymu.

            Komin umieszczony na dachu budynku pojawił się po raz pierwszy w Europie około XIII wieku, eliminując z miejsca zamieszkania opary dymu. Zamknięte piece zostały użyte po raz pierwszy prawdopodobnie przez Chińczyków około 600 r. p.n.e. Chiny były wówczas na wyższym poziomie rozwoju niż Europa. Piece te rozprzestrzeniły się poprzez Rosję do Europy północnej, a stamtąd do Ameryki, gdzie dopiero w 1744 r. Benjamin Franklin wynalazł udoskonalony tzw. „piec Franklina”. Piece marnotrawią znacznie mniej energii niż otwarty ogień, ponieważ ciepło jest absorbowane wewnątrz urządzenia, i potem powoli przekazywane do budynku, utrzymując komfort cieplny.

            Centralne ogrzewanie zostało wynalezione w starożytnej Grecji, jednak to Rzymianie byli najlepszymi inżynierami starożytności w zakresie ogrzewania. Stosowali min. ogrzewanie podłogowe. Niestety wraz z upadkiem Cesarstwa Rzymskiego zaniknęła sztuka budowy zaawansowanych instalacji grzewczych przenoszących ciepło także na wyższe kondygnacje i odrodziła się dopiero około 1500 lat później.

            Centralne ogrzewanie zostało zastosowane ponownie do powszechnego użytku dopiero na początku XIX wieku, gdy za sprawą rewolucji przemysłowej zwiększyły się rozmiary budynków przeznaczonych dla przemysłu, do celów mieszkaniowych i usługowych. Użycie pary jako nowego źródła energii dało nowy sposób ogrzewania fabryk, dzięki możliwości jej przekazywania rurami. Kotły parowe na węgiel dostarczały gorącą parę do pomieszczeń za pośrednictwem stojących kaloryferów. Ogrzewanie parą dominowało długi czas w Ameryce Północnej ze względu na bardzo chłodne zimy.

            Zalety gorącej wody w przenoszeniu ciepła zostały odkryte dopiero około 1830 roku, a w XX wieku centralne ogrzewanie było już na niej oparte w Europie. W Stanach Zjednoczonych dominowały systemu grzewcze oparte na ciepłym powietrzu.

            Kluczowymi elementami centralnego ogrzewania są: urządzenie, w którym może być spalane paliwo w celu wytworzenia ciepła, przewodniki ciepła transferujące je do odpowiednich miejsc oraz system do wydalenia gazów spalinowych.

Przykładowy termoelektryczny generator ciepła:

            

Źródło: www.britannica.com